Öğrenci ortamı gibi rahat bir işyerim vardı. Kılık kıyafet serbestti, ortada bağıra çağıra hayvan öküz diye bağıran erkekler vardı. Baya baya kocaman gürültüler yapabiliyoduk. Artık kuledeyim. Sabah binaya girmek bile sıkıntılı, xray cihazlarından her gün çantanın geçirilmesi, turnikelerin önünde oluşan uzun kuyruklar, sonrasında asansör kuyruğu, tıklım tıklım bir asansör, sonrasında ofise giriş ve çok sessiz kimsenin konuşmadığı bir ofis ortamı...Tabi bunlar baya bir garip geldi. Hani herkes çok seviyeli-soğuk duruyor. Ama bir taraftan da insanlar çok kibarlar, biz eski işyerinde ne servise binenlere yardımcı olurduk ne de yeni işe başlayanlara..Servis beklediğim kişiler her gün "merhaba günaydın, nasılsınız?" diyorlar. Bunları yaşadıkça da aklıma sünger bob'un ben normalim bölümü geliyor. Normal bir insan olmak için şu şekilde konuşmaya başlıyor:
SpongeBob: Hi, how are you?
Squidward: Good, just coming by to get a drink.
SpongeBob: Wonderful weather we're having.
Squidward: It sure is.
SpongeBob: Ok, see you 'round.
Bu şekilde davrandıkça kenarları yuvarlaklaşıyor gözeneklerini de kaybediyordu. Böylece normal olduğunu düşünmeye başlamıştı. Ben şimdi kararsız kaldım, şimdi kararsız kaldım orası mı normal burası mı normal..
