yeni dizim; "lie to me". House'a rakip olarak yapılmış, hayatın daha içinden olduğu içi anlaması daha kolay. Ama Lightman, House kadar karizmatik değil zaten kim House kadar karizmatik olabilir ki? Benzer özellikler var, Lightman da House gibi defolu bir insan, karısı terketmiş, inatçı, işini çok iyi yapan biri. Yani süper bir dizi kahramanı, hem eksiklikleri var ama bir yandan da adam karizma olabiliyor. Dizi yalanlar silsilesi içinde gidiyor, 40 dakika izleyip de saman alevine benzeyebiliyor, yani insanın elinde bazen o kadar izleyip de hiç bir şey olmuyor. Çünkü alt cümle-fikir içermeyen bölümler var. Eğlenceli kısmı ünlülerin yalan söylerkenki ifadeleri de yer alıyor. Yalan söylemeyi zaten beceremem, dizide yalan söylerken en azından neler yapmamam gerektiğini öğreniyorum. Bu konuda çok faydalı bir dizi ve bir de ifade analizinde.
Bugün şener'le metrobüsle avrupa yakasına geçerken Ortaköy sırtlarındaki Japon esintileri olan evi gösterdi. Cumhuriyet döneminde Ankara'da da önemli devlet binalarını yapan Japon bir mimarın kendi için yaptığı ev olduğunu anlatmıştı. Hiç Japon mimar duymamıştım, zira Ankara'ya Japon mimar girse heralde o kadar sıkıcı devlet binaları da olmazdı. Bu binayı yapan adamı bulmak biraz zor oldu, ama kimliğini öğrendim; Bruno Taut adında Hitler'den kaçıp Türkiye'ye sığınmış, bir miktar Japonya'da kalmış Alman bir mimar yapmış. Ankara'da DTCF Binasını yapmış. UNESCO tarafından korunan eserleri var. Şu anda ünlü bir mimar. 1938de ölüyor ve Edirnekapı Mezarlığına defnedilmiş. Her gün önünden yanından geçtiğimiz ayrıntıların altını kazıyınca neler çıkabiliyor ne ilginç. Bir ilginç şey ise; bu evin tarihi hürriyetteki en iyi 10lardan birinde buldum. Bir daha hürriyet.com.tr yi açmayacağım demiştim yine açmak zorunda kaldım.
Alafranga tuvaletten feyz alarak Kore'de ev yapmışlar. Ben yapsam orta kısma yüzme havuzu kondururdum. Ama işte çayır çimen yapmışlar. Benim en büyük sıkıntılarımdan biri de tuvalette beklemektir. Bekle bekle dur, vakit geçiremem. Heralde bu evde böyle bi dert de olmayacak kadar çok tuvalet olsa gerek...Tabi böyle bir yaşam alanının içinde olmanın kime ne faydası vardır anlamış değilim. Küçük çocuk evini tarif ederken tuvalette oturuyoruz mu diyecek o da ayrı konu...
Gittiğim ülkelerden aldığım magnetlerle buzdolabının kapağını doldurmak istiyorum. Tabi bu hızla gidersem bu o kadar kolay bişey olmayacak farkındayım:) Zaten kapağın üstünde şu an en çok magnetli nikah şekerleri bulunuyor.
Bu duvarı ise blok baskı fotoğraflarla doldurmak istiyorum. Bu birinci isteğime göre daha kolay. İlk fotoğraf kardeşimden, buraya tablo asmaya çalışıp duvarı mahvedince ve akşama da misafir geleceği için bu fotoğrafı yapıştırmıştık.
billy kitaplığı, 75ten beri bu kitaplık üretiliyor. Hatta bu dolsun, sonra yanına bi tane daha billy alsak hiç fena olmaz. 50 mm objektifle çektiğim için kitaplığın alt kısmı alamadım. Ama genel olarak görüldüğü üzere ütü dahil herşey var. Bir sürü kitabımız olunca bunlara başka yer bulacağız:) Yıllardır göçebe yaşayınca (yurt-öğrenci evi) kitap da birikmiyormuş bunu farkettim.
Suyun içinde olmayı çok severim. Bunu da halen anne karnına özlem duymama bağlarım. Denizde ya da havuzda sırtüstü yatayım, işte bu benim için en büyük terapi olsa gerek..(Scuba diving kısmına değinmiyorum şimdilik)
Prag'tan en çok aklımda kalan şey; Ayşe'nin bu defteri ve eldivenleri oldu. Buz gibi havada tek eldivenle dolaştı, sonra bu eldiveni kaybetti, turdan kızlar bularak Ayşeye verdiler. Türkiyeye dönünce de eldiveninin diğer tekini bulmuş. Çok güldüm bu eldiven olayına. Defterde ise Ayçanın Prag haritası ve popüler noktalar vardı. Bi sürü yeri bulduk ama Medieval Restaurant'ı bi türlü bulamadık. Artık bi sonraki Prag çıkartmasında...
Bugün yöneticim aradı, geçmiş olsun dedi, sonra da şirkette benim domuz gribi olduğum dedikoduları varmış, öyle misin gerçekten dedi, ben de anlattım sinüzit olduğumu. Burda belirtiler mevcut, çok şükür ne ishalim ne kusuyorum. Dolayısıyla domuz gribi olmadığımı düşünüyorum. Ama uzun zamandır bu kadar hasta olmamıştım.
Prag'tan daha da hasta olarak dönünce ilk iş eve yakın bir özel hastaneye gittim. Bir günlük iş göremezlik belgesi ve bir reçeteyle çıktım ordan. Hastanenin hali özel olmasına rağmen içler acısıydı. Fotokopi makinasnın icadından habersiz insanlar çalışıyodu:) Ordan çıkınca hastanenin hemen karşısındaki eczaneye gittim, bunca zaman özel sağlık sigortamı kullanıyordum, bir kere de SSKdan ilaç alayım dedim. 14 liralık ilacın 9 lirasını ben ödedim. Eczacı kalfasına da sordum bu nasıl iş benim bişey ödememem gerekmiyor mu diye, kanunlar değişmiş vs. bunları anlattı. Bugün de rapor almak için evin yakınındaki sağlık ocağına gittim. Buranın durumu da ilginçti. Beklerken içerdeki hastalarla da kaynaştık. Sonunda sıra bana geldi. Doktor 2 günlük rapor verdi. Ama işe gidilmeyen günler için de SSK maaşımdan kesiyormuş. Artık bunun neden böyle olduğunu sormadım bile..
İşyerinde saat 3leri çok seviyorum, hemen bizim ekiple haberleşip aşağıdaki koltuklara iniyoruz. Yarım saat muhabbet edip kafa dağıtıyoruz. Ama şu ara sanırım kimse halinden memnun olmadığı için ya da sıkıldığından muhabbet genelde işten öteye gitmiyor...Yani artık çok da huzurlu değiliz ama umarım daha kötüye gitmez...Eğlenceli kısmı hepberaber durumumuzun farkında olmamız beraber geyik yapıp eğlenebilmemiz...Aslında canımızın sıkılmasındaki ana neden hayatın sadece maaşı alıp o maaşı harcamaktan ibaret olmadığını düşünmemiz, işte bu yüzden acı çekiyoruz. Yoksa monopoli gibi hayat yaşardık...Bi de iyi olanı görüp de onun gibi olmak en zoru, insan kolayı seçiveriyor, kötü birini görünce istemeden de olsa onun gibi oluveriyor. üzüm üzüme baka baka kararıyor ama üzüm üzüme baka aydınlanmıyor..
bayramda kırşehirdeydim, bizim oralarda domates toplama dönemi yeni gelmişti, şekilsiz ama mis kokulu süper lezzetli domatesler yedim. Sonrasında istanbula döndüm, bizim evin karşısındaki bakkaldan bozma Eğeroğulları markete gittim, amacım cumartesi kahvaltısı için domates almaktı. Çanakkale yazan kıpkırmızı, göze görünen domateslerden aldım. ne olduğu sofrada belli oldu. Saman gibi bişeydi. Tabiki kekik ve nane ile lezzet verdim. Bu haftasonu da babamın kuzeni Ahmet amcalardaydık. Ömerlide bahçeli evleri var, bahçeleri tam bir cennetti, biberler, domatesler, patlıcanlar..Bahçe bozumu yaptık, tüm domatesleri topladık. Mis gibi. Tabi eve getirdim birazcık, yavaş yavaş tüketeceğiz. Bu sene geçti ama seneye balkonda pembe domates yetiştirenlerin kurduğu ağ'a katılayım diye düşünüyorum. Hatta yanında biber ve maydonozu da amaçlıyorum. Bakalım kısmet.. 
Haftasonu bikaç bişeye üzülmüştüm, ayşeye anlattım o da bilgeliğini konuşturdu, herkesin mutlu olması çok zor, düşünme dedi. Sonra benim de aklıma geçen gün ismi lazım olmayan birinin röportajında okuduğum önce benim mutlu olmam gerekiyor ki çevremi de mutlu edeyim sözü geldi. Tabi bunu diyen kişi minareyi çalmış ve kılıf uyduruyo ama düz mantık öyle olmak lazım. (benim yine bunu uygulamam zor)
neden istanbulda olduğumu düşününce kendi kendime şaşırıyorum, ne işim var benim bu şehirde?? hiç kimsem yok, halam teyzem dayım amcam?! üniversiteden mezun olalı beş sene oldu ve benim aklım yeni başıma geldi. Gurbet olayını yeni idrak ettim, belki evliliğin bunda payı vardır bilmiyorum, kalabalık bir aileden çıkıp da çekirdek aile olayını yaşayınca ancak farkettim. Yalnızlaşıyoruz. İnsan tabiatına aykırı ama böyle de devam ediyoruz, bi kaç haftadır böyle depresifim...en iyisi çalışayım ve düşünmeyeyim bunları..
restoranda oturup yemek yemek alıp götürmenin neredeyse 2 katı fiyata sahip, mesela kahve istiyosun al eline fincanı yeter ki oturma. Bi de self servis deyip de oturursan sanki dünyanın en büyük kötülüğünü yapmışsın gibi garsonlar bozulup kızıyorlar, pisada biz ve amerikalılar oturmuştuk, garson kovmuştu bizi, çok eğlenceliydi. Bu fiyat listesi San Giminiao'dan ristorante ise Orvieto meydanından... (banco: bank, tavolo: masa)
Gazetelerde sık kullanılan kelimeler paso değişiyor, bir ara önünde post, neo ekleri olan kelimeler çok kullanılıyodu. Bu gazeteciler sanki kimse anlamasın diye haber yazıyor. Şu aralar benim gözüme çarpan kitsch kelimesi pek bir moda. Banal, sıkıcı, basit anlamında kullanılıyor. Bunun zıttı olarak ise cool kelimesi kullanılabilir. Ama tabi bunlar çok yakın şeyler birine kitsch gelir birine cool gelir, örnek sushili usb'ler. (Zaten bunu da Japonlar değil kesin Çinliler yapmıştır)
Haftasonu saros'ta ilk dalışımı gerçekleştirdim. Discovery olduğu için benim çok bir şey yapmama gerek kalmadı. Topu topu 4 mt daldım, ama yukarı ve sağa sola bakınca çok korkunç geldi, her taraf su dolu, kendimi bastırılmış ve sıkıştırılmış hissettim, havanın kıymetini bi kere daha analdım, ne güzel bişey şu hava rahat rahat hareket edebiliyoruz. Sonracıma görüş alanı çok dar, alışmışız burda 140 dereceye, orda sadece karşı görünüyor, kaybolsa birini bulmak çok zor, bence arabaların dikiz aynası gibi aynaları olmalı dalgıçların. Asıl en önemlisi alet edevat çok ağır, tüp ağırlık derken denizden bi çıktım çökmüşüm. Limanda daldım belki de bu yüzden hoşlanmadım, ne farklı balık vardı ne yengeç, her taraf deniz hıyarı ve kestanesi doluydu. Neyse bu sefer kuyruğu kıstırmadan çıktım denizden, belki bi kere daha denerim.
Geçen hafta kübiğimde boğuluyordum (kübik arkadaşlarımdan değil tabi ki), içimde farkında olmadan bi sürü şey biriktirmişim, halbuki hiç öyle olsun istememiştim. Biriktirdiğim şeylerin bana katkısı var mı yok tabiki o zaman herşeyi olduğu gibi çöpe atmalıydım.
Şimdiye kadar bi sürü şey aldık, ne ve nerden mi aldık? İşte bir liste çıkardım; ev erdem emlak-libadiye, yemek takımı porland-cevahir, gelinlik aysira-nişantaşı, damatlık network-cevahir, gelin ayakkabı ünsal-osmanbey, yemek-yatak odası ve koltuklar escara-masko, perde fırat perde-unkapanı, vitrifiye, fayans ve inşaat malzemesi ege seramik-ümraniye, davetiye kristal-internet, beyaz eşya beko-küçükyalı, banyo dolabı koçtaş-cevahir, mutfak dolabı ise hasan amca-acıbadem...Liste şimdilik bu kadar ama uzayacak inşallah...
Belki bilenler biliyordur, ama ben yeni öğrendim. Tuvalet sifonlarında küçük ve büyük yanyana iki buton oluyo ya bunlardan küçüğe basınca az su, büyük olana basınca biraz daha fazla su akıyomuş. Dolayısıyla küçük buton küçük tuvalet için, büyük buton büyük tuvalet için tasarlanmış. Bu iki buton olayını backuplı çalışma olarak düşünmüştüm, biri bozulursa diğerine basılsın diye böyle yapılmış gibi gelmişti. Baya saçmalamışım, hatta şimdi dönüp bakınca arabanın neden 4 tekeri var sorusunun cevabına yedekli çalışsın diye öyle yapmışlar demiş gibi hissettim.
bugün sabah ev aldık. tabi bu cümle, pazardan elma armut aldık cümlesine benzedi, ama bu iş elma almak kadar kolay değilmiş. O kadar çok ev arayınca ve ortamı gördükçe hayalimdeki ev kavramı bitmişti ve tapu hayali başlamıştı. Ve sonunda hayallerimiz gerçek oldu bir tapumuz oldu.
Dizilerin en sevdiğim bölümlerini çıkardım, şöyle ki House'un en sevdiğim bölümü Dr.Gregory'nin bacağıyla ilgili operasyon geçirdiği bölümdü. Ghostwhisperer'da Jim ile Melinda'nın tanıştıkları bölümdü. How i met your mother'da ise Barney'nin neden takım elbise giydiğinin anlatıldığı bölüm olmuştu. Ve bu bölümlerin ortak yanı ise hepsinde dizi karakterlerinin geçmişinin anlatılıyor olması. Bu bölümleri izlerken acaip mutlu olmuştum. Çünkü bu karakterler hayatımda ciddi bir yere sahip ve ben onların geçmişlerini bilmiyodum. Bu bölümler sayesinde öğrenip daha da sahiplenmiş oldum. Başım göğe erdi mi, hayır, ama merak ettiğim şeylerin sayısı azaldı:)
fotoğraf gezilerinde "ışığınız bol olsun" derlerdi, ben de gülerdim, ama fotoğraf çeken biri için söylenicek en anlamlı söz aslında buymuş. ışık olmayınca ağzınla kuş tutsan bi işe yaramıyor..
dart oynamayı baya severim, ama eve alıp da koyamam, zira duvar muvar kalmaz, hiçbiyere zararı olmayan adını henüz koyamadığım bi oyun buldum, her oyuncunun oyun hamuru gibi bir hamurdan büyük bir hamur yığını (100 gr kadar) olucak, dart tahtası gibi bir tahta duvarda olucak, amaç hamurları parçalayıp tahtaya yapıştırmaya çalışmak, oyuncular atış yapacağı yuvarlak hamuru kendi oluşturcak, hamurun max büyüklük sınırı var tabi, ama minimum yok, dolayısıyla oyuncular farklı sayıda atış yapma hakkında sahip, hamur çok küçüldükçe yapışma oranı düşük ama atış sayısı artmış oluyor vs...kompleksitesi olmayan evde de dart oynayabilmek için düşündüğüm bişey işte..
Vapurda dışarda oturup ayaklarımı denize doğru uzatmayı, sıcak yaz günlerinde esen rüzgarla serinlemeyi ve vapurdan inince sanki beni beklediklerini düşünüp güldüğüm o kalabalığı özledim. havalar ısınsın vapur keyfi yapalım. Bir de aslında bugüne kadar ki en keyifli vapur yolculuğumda Ayşe vardı, onla beraber Fenerbahçe vapurunun kaptan köşkünde kaptanla geyik yaparak adaya gitmiştik. Şimdi o vapur da Rahmi Koç müzesine çekilmiş, sevinsem mi üzülsem mi bilemedim...En azından metal işleme fabrikasında darmaduman edilmedi buna şükür..
Bizimkilerden yıllardır uzaktayım, o yüzden ben üzülmeyeyim diye bana genelde bişey anlatmazlar, biri vefat eder ya da ameliyat olur ama bunlardan sadece bayramda eve gittiğimde o ortamda bulunduğum için haberim olurdu. Geçen hafta babamı hastaneye kaldırmışlar, brother memlekete gideceği için bana da söylemiş oldular, bi tanıdık-hemen hemen aynı yaştayız- intihar etmiş bunu da hasbel kader öğrendim, eniştem ameliyat olmuş brother söyledi ve hepsine çok üzüldüm.
@santralistanbul-Erika Sulzer fotoğraf sergisi 
eskiden hep büyümeyi isterdim ama artık keşke hep küçük kalsaydım diyorum, bir de benden büyük olan insanların sayısı ne kadar çoktu ve meğer ne güzel bir durummuş da farkında değilmişim, o zaman da hep kendimi büyümüş gibi hisseder ve de öyle davranırdım, saflık işte, ne gerek varsa..bu sitede şu anki haliyle insanlar küçükken çektirdiği fotoğrafa göre poz vermişler, kolektif başarılı ve sevimli bir proje olmuş, küçücük insanlar kocaman olmuş, anneler babalar yaşlanmış.. kıyafetler değişmiş..ama küçükler kesinlikle daha sevimli..
Bugün işyerinde bişiler aranıyorken, birinin blogunda cin ali resmi gördüm, nasıl da mutlu oldum, sanki kırk yıldır görmediğim arkadaşımı görmüş gibi sevindim, en çok da Cin Ali ile Berber Fil'i severdim, ama kapaklardan Cin Ali'nin Kara Gözlü Kuzusu'nun kapağı daha güzelmiş onu koyuyorum..Kitapların hepsini ezberlemiştim, paso başa sarıp onları okuyodum. Ama 1.sınıf bitip de yaz tatili başlayınca kitap okumayı bırakıp kendimi sokaklara atmıştım, okumayı da yazmayı da baya bi unutmuştum, hatta soyadımı yazıcaktım da uzunca bi süre S harfini yazmak için nerden başlayacağımı düşünmüştüm. Ne komikmiş...
İçinde insan olan logoları çok seviyorum, buna KFC, Ören Bayan, Starbucks ve Arko traş köpüğü dahildir. Logo dolu dolu ve daha sevimli görünüyor. Bari içinde bayan olan logoları birazcık karşılaştırayım: Starbucks Mobidik'teki denizkızı olan Starbuck'tan adını almış. Ören Bayan ise doğrudan müşteriye bakılıp konulmuş bir isim. Ören bayan insandır, starbuck denizkızıdır. Ören Bayan hamarattır, logoda bile örgü örer, Starbuck boş gezenin boş kalfası. Starbuck'ın saçlar fönlü, Ören Bayan saçları Şehrazat modeli düzgünce toplamış. Starbuck'ın giyinip giyinmediği belli değil, Ören bayan gayet giyinik. Ama ikisi de güzelce gülümser. Güzel logolardır.
Düşündüm taşındım kadayıf nasıl yapılıyor çözemedim. Hamurun ince ince kesilmesi ile ya da yoğruldukça tel tel olan hamur olabilir diye düşündüm ama gayet de mantıksız geldi. Sonra dayanamadım araştırdım ve buldum.
Bizim şirkette performans görüşmeleri başladı, ilk önce bir anketten kendimize puan veriyoruz, sonra da yöneticiler puanlıyor. Herkesin kendini yansız bir şekilde değerlendirmesini bekliyorlar. kendini gözlemleme olayına psikolojide introspektif deniyor, halen türkçe'de tek kelime ile karşılığı bulunmuyor. Bu anket olayı da bir nevi introspektif oluyor aslında, içine bak çok da derinlere inmene gerek yok, şirkete bağlılık oranın nedir, takım çalışmasında nasılsın söyle işte..bence tüm bunlar işyeri tarafından kurumsal görünmek, ik'cıların çalıştığını göstermek ve en önemlisi de daha az zam yapmak için ellerinde somut kanıtların olmasını sağlayan yapay bir çalışma..ben burdan gelen puanlara bakmam, yapılan zamma bakarım der bu konuyu da burda noktalarım:) Bu özgürlük heykeli de utandığı için kapatmıyor yüzünü, çok güldüğü için kapatıyor introspektif sonucunda:)
Tabiki alttaki ekran benim biletimin sorgu ekranı, üzülmeye de gerek yok, ben de büyük ikramiye biletini sorgulayıp tebrik de kazanıyorum...
SSM'de Dali'nin resim sergisine gittim. Uzun zamandır hiçbirşeyden bu kadar etkilenmemiştim. Dali'nin nasıl bir hayalgücü ve zekaya sahip olduğunu resimleri anlatıyor. İlgilenmediği disiplin kalmamış, optik, matematik, fizik, mitoloji, felsefe, edebiyat, jeoloji, teoloji ve aklıma gelmeyen daha bir sürüsü..eskizlerinde matematik formülleri bile yer alıyordu. hep araştırmış ve hep öğrenmiş.
Eurosportta izleyip de kurallarını anlayamadığım spor dallarından biri de curling'ti, türkçesi bence buzda kaydırmaca ama buz satrancı olarak geçiyor, ordan burdan kurcalarken kurallarını buldum, takım 4 kişiden oluşuyor, biri atıyor diğer üçü de ağırlığa yön veriyor, amaç merkez nokta çevresinde ağırlıkları toplamak ve rakip takımın da ağırlıklarını dağıtmak..animasyonlarla işte bu sitede senaryoları anlatmışlar. Bir dahaki sefere izlediğimde daha anlamlı gelir inşallah..Bir de ağırlık taşıma gibi bir yarış vardı, kocaman adamlar böyle taşımak için sapı olan küçük varilleri taşıyorlardı, o da izleyince anlamsız geliyordu..kim bilir arkasında nasıl bir felsefe yatıyordur:)
